Skaars 'n uur en 'n half van Rome af, verrys Orvieto uit 'n berg. Die woord majestieus is hier nie geyk of oordrewe nie. Dit begin skaars om die dorp te beskryf. Om by die ou dorp te kom, moet jy die steilte uitklim, of so 'n tipe kabelkarretjie neem tot bo.
Om te sê dis 'n ou dorp, is nie akkuraat nie. Dis nie oud nie, dis werklik antiek, en dateer uit die Etruskiese tydperk.
Iemand se binnetuin! Ek wens ek kon daar sit en tee drink. Sug.
Ons kon nie 'n mooi foto van die katerdraal kry nie, want hulle was besig met verbeteringe. Die strepe is nie op die mure geverf nie, dis so gebou in wit travertyn (bestaan daar so woord?) en swart basalt.
Die katedraal binne.
En nog 'n kerk.
Asof die beeldskone behoudheid van die dorp nie genoeg is nie, asof die antieke geboue, die lieflike katedraal en stegies op 'n manier nog te kort skiet, is daar 'n doolhof grotte onder die dorp, waarvan ons 'n begeleide toer gedoen het.
In hierdie ondergrondse stad is daar tonnels, putte, trappe, delwerye, kelders, versterkte kamers, ontelbare nisse, onverwagse gangetjies wat stories vertel van verskillende gebruike deur die eeue heen. Baie huise het toegang tot die grotte, en daar was ontsnap roetes in tye van nood.
En as jy moeg is vir dit alles, is daar altyd die uitsig.
Ek het nie foto's van kuns en beelde geplaas nie, want ek is bevrees ek sal dan nooit hier opstaan nie, dan haak my rug weer vas, en dan mis ek my laaste paar dae in Rome. As kuns jou siel voed soos myne, laat weet my. Ek kan altyd op 'n later stadium nog in stukkie byskryf.
Dis my storie vir vandag. Groete van huis tot huis, en spaar vir 'n toer deur Italië!
