"A thing of beauty is a joy for ever:
Its loveliness increases; it will never
Pass into nothingness; but still will keep
A bower quiet for us, and a sleep
Full of sweet dreams, and health, and quiet breathing."
Die aanhaling is uit die eerste strofe van Keats se Endymion. Uit al sy werk vind ek die meeste aanklank hierby. Dit spreek tot my versugting om mooi dinge om my te hê.
Die besoek aan die Keats and Shelley House het my besonder diep geraak: dit is die huis waarin Keats op die bitterjong ouderdom van 25 aan tuberkulose oorlede is.
'n Skildery van Keats wat in die museum hang.
Dis 'n indrukwekkende versameling memorabilia, briewe, manuskripte en skilderye van John Keats en Percy Shelley wat te sien is in hierdie onpretensieuse gebou digby die Spaanse trappe. Wordsworth, Robert Browning en Elizabeth Barrett Browing, Oscar Wilde en ander word ook hier verteenwoordig.
 |
| 'skuus, my fotografie is bedenklik, maar ek wou die oorspronklike plafonne wys.
Ek sal nie uitbrei op die geskiedenis van die museum nie, gaan lees dit hier. Terug na Keats. Hy het in November 1820 Rome toe gekom in die hoop dat die warmer klimaat sy gesondheid sal verbeter, saam met 'n vriend, Joseph Severn, 'n skilder. Hulle het twee vertrekke in die huis gedeel. Severn het Keats getrou verpleeg, maar vir Keats was dit te laat. Hy is in Februarie 1821 oorlede.
Wat my terugbring na die Spaanse Trappe. Dis wat Keats elke dag gesien het, uit sy kamer.
  Hy was te siek om die res van Rome te ervaar. Iemand met 'n siel wat skoonheid so kon waardeer ... Hartseer, nie waar nie? |
Hierdie is 'n borsbeeld van Shelley. Sy gedig The Indian Serenade is vir my so mooi. Hier is 'n stukkie daarvan:
-Oh lift me from the grass! I die! I faint! I fail!
Let thy love in kisses rain
On my lips and eyelids pale.
My cheek is cold and white, alas!
My heart beats loud and fast;—
Oh! press it to thine own again,
Where it will break at last.
Percy Shelley was 'n vrydenker, en het baie kontroversie veroorsaak. Hy en sy gesin het in 1818 na Italië geimmigreer, en hulle het in verskeie stede gewoon. Toe hy hoor van Keats se siekte, het hy hom genooi om by hulle huis in Pisa te kom aansterk, maar Keats en sy versorger en vriend, Sevrn was reeds op pad Rome toe. Hy is baie diep geraak deur Keats se dood. Shelley is net voor sy dertigste verjaardag in 1822 aan die kus van Italië dood.
Ek het lank deur die museum gedwaal, en 'n groter gewydheid ervaar as in baie glorieryke kattedrale. Miskien is dit omdat ek so lief is vir boeke, vir die geskrewe woord. Miskien is dit oor die reuk van hout, of die stilte bo-kant die gedruis op die plein daaronder. Wat die rede ook mag wees, ek is bly ek het die absolute Engelsheid in die middel van Rome ervaar. En natuurlik het ek daarna gaan tee drink om my ervaring alleen te sit en herkou.
Spaanse trappe
Ek is die rooi kolletjie op die trappe. Dit was vroegoggend wat ons daar was, voor die mensemassa daarop toegesak het.
Hierdie monumentale stel van 135 trappe is gebou met fondse wat Franse diplomaat\ Étienne Gueffier in 1723–1725 bewillig het om die Bourbon- Spaanse ambesade en die Trinità dei Monti kerk bo aan die Palazzo Monaldeschi daaronder te koppel. Die trappe sou oorspronklik na die kerk vernoem word, maar dit is op die ou end vernoem na die plein onder die trappe, Piazza di Spagna, wat so genoem omdat die Spaanse ambassade daar naby was. In die sewentiende eeu was die plein Spaanse gebied.
Gaan soek gerus na beter foto's van die trappe. Daar is baie mooies. Net 'n wenk as jy Rome wil besoek: dit is besig. Ek is op verskillende dae by die trappe verby, en daar is altyd massas mense daarom en daarop. Ons moes soms deur die massa beur om aan die anderkant van die plein uit te kom. Dis 'n nagmerrie vir iemand soos ek wat aan kloustrofobie ly. Vroegoggend is dit ongelooflik stil en vreedsaam, en dis heerlik om Rome te sien wakker word.
Dis my storie vir vandag. Daar is nog baie te sê oor Italië, en ek gaan die volgende paar dae vir julle meer vertel en wys.
Groete van huis tot huis.
